Prince Alfred's Pass

Op vrijdag reden we langs Graaff-Reinet over de N9 tot aan Uniondale, een godverlaten stadje, verder langs Avontuur. Deze dorpjes lijken het meest op far west filmsets.  Alsof je voorbij de klapdeurtjes weer gewoon in the middle of nowhere zou staan. Daarna namen we op 100 km van Plett op aanraden van Bruce met de garantie op standby bij platte band of whatever de Prince Alfred’s Pass.  Prachtig!  Omwille van een “flood” was op heel wat plaatsen de ene rijbaan gewoon volledig weggespoeld.  Onvoorstelbaar, zo’n beetje op goed geluk hopend dat er geen tegenligger van achter de bocht kwam, reden we 80 km door een fantastisch landschap.  Bangelijke bochten, watervalletjes, zicht op een mooie vallei, ... Joke hing het merendeel van deze trip uit het raam, zodat ik achteraf van een hele photoshoot kon genieten, want op het moment zelf moest ik uitkijken naar “that ONE stone that was the going to be the cause of a puncture”. Om drie uur reden we Plettenberg Bay weer binnen en geloof het of niet, maar na 2400 km voelde dat echt als thuiskomen.  Heerlijk hé! Het zicht op de oceaan, het geluid van de branding, mijn kamertje, het voelde allemaal ongelooflijk bekend... Ik sloot de dag af met fish and chips op het strand van Plett en genoot van een fijn uitzicht over “onze” baai.