Graaff-Reinet

Donderdagmorgen begon ongelooflijk rustig in het meest rustige stadje dat je je kan voorstellen.  Elke en Gerlinde boekten een tocht te paard en Joke en ik genoten ondertussen van een heerlijk English breakfast. Daarna liepen we door het stadje en bezochten we het Owl House, beetje overroepen toeristische attractie. Maar wat we haast niet konden geloven: dit stadje heeft geen ommuurde villa’s, geen hekwerk, geen sloten, ... Wat deed het deugd om dit te ervaren.  Tegen de middag reden we naar Graaff-Reinett dat spijtig genoeg volledig onder de mist bedolven was. Daardoor besloten we The Valley of Desolation niet te bezoeken omdat je daarvoor de bergen moet inrijden met als beloning een prachtig zicht over de vallei. Maar in de mist stelt dat weinig voor... Graaff-Reinett is een rustig stadje met heel mooie klassieke gebouwen uit de 18^de eeuw, dus we genoten van een wandeling en botsten ook nog op heel wat leuke souveniertjes. Terug aan de auto bleek de batterij plat te zijn... Bibieke naar een garage waar een nogal vreemd figuur me meenam naar een nog indrukwekkender figuur.  Ze lieten me instappen in een Ford bakkie van 1972 en bij de auto aangekomen stelden we vast dat ik vergeten was de lichten uit te schakelen na mijn tochtje door de mist... Okay, niet de beste zet van de hele reis, maar ze konden er goed mee lachen, nog een mopje erbovenop en wij terug naar Nieu Bethesda.

In de backpackers ontmoetten we een Nederlands koppel dat al van januari aan het reizen was, veel verhalen, veel tips en bij ons allen begonnen de reiskriebels nog meer te spelen. Opnieuw vroeg ons bedje in, met heel wat gewiebel in heel onstabiele stapelbedden voor een zalige nacht in het midden van de Karoo.