terug van weggeweest

Hoi allemaal

Het is weer eens tijd voor een volgend verslagje, want zoals jullie weten, vertoef ik op dit moment weer even in Zuid-Afrika. Net zoals vorig jaar gebruik ik dit weblog als dagboek en ik heb weer heel wat te vertellen. Vergeef me de taal- en spelfouten, ik heb maar even de kans om een computer te gebruiken met qwerty-klavier.

Op vrijdag 4/2 ging ik `s morgens nog even naar werk om de laatste zaken af te ronden en tegen 14 uur stond ik met een buikje vol spanning in onze nationale vlieghaven. Dit keer een veel minder emotioneel afscheid van mama en papa. Mijn vlucht naar Londen had meer dan een uur vertraging, met als gevolg dat ik maar 20 minuten had om van de ene gate naar de andere te spurten. Ik kwam op het vliegtuig terecht naast een super sympathieke Zuid-Afrikaan die een paar jaar geleden met sijn gezin naar Londen emigreerde en we zaten vijf uur gezellig te kletsen! De vlucht van 11u werd daardoor echt heel aangenaam. Adressen hebben we uitgewisseld en binnenkort komt hij met het hele gezin een weekend op bezoek en ik heb er meteen een logeeradres in de Cotwolds bij!

In Johannesburg werd ik bij het kantoor van British Airways geroepen, want door de vertraging in Londen, was mijn koffer ergens onderweg blijven plakken. Raar maar waar beloofden ze mijn koffer na te leveren in Plett. Super he!

In George om 12 uur zaterdagmiddag stond Nicky me op te wachten en het was een reuze weerzien. We hebben allebei 150 dagen afgeteld en ik kan je beloven dat dat echt heeeel lang is. Ik mocht meteen kennismaken met haar nieuwe partner, Richard, waar ik uiteraard al heel wat verhalen over hoorde. Mijn eerste “Hunters gold” op het strand van Sedgefield proefde heerlijk!

Na een stop bij de supermarkt en de drankwinkel reden we mijn dorpje binnen. Heerlijk om de baai weer te zien! Een kleine siesta, een verfrissende douche en auto in naar het eerste feestje. Jarret, de man van Liesje (die Vlaamse vriendin waar ik jullie vorig jaar heel wat over vertelde) werd 40 en dat moest gevierd worden! Een rockstar feestje, met discobar en heel wat volk. Het was reuze om meteen zo veel vrienden terug te zien. Heel wat bijgekletst, gelachen, gedanst, … Na een korte nacht, ontbijt aan het kampvuur en terug in mijn Nissan Sentra. Heerlijk ritje in mijn “kar” en nadien heerlijk genieten van de zon op Nicky’s geweldige terras, met zicht over heel de baai! In de namiddag werd mijn koffer geleverd en kon de vakantie echt beginnen.

Op maandag hield ik grote kuis in mijn spullen. Heel emotioneel om alles weer uit te pakken, terwijl ik het vorig jaar netjes had ingepakt om zo weer in mijn kast te leggen. Pfff…

Aletta (weet je nog, diegene die met de bus reed voor BIA) belt me voor een tripje naar Knysna en in de auto kletsen we de hele rit. Ze is zwanger voor juni en dat is uiteraard super goed nieuws! Solden in een super leuk winkeltje kan ik natuurlijk niet weerstaan en ik ben meteen een aantal topjes en een leuk jurkje rijker! Nadien loop ik even langs bij de business lounge, waar Renee, Rikke en Albert druk aan het werk zijn. Tegen vijf uur naar Flashback voor het weerzien met de rest van de ploeg (Butch, Horst, Sarah, Alex, Howard, Katherine, Emma, …) en het is onvoorstelbaar, maar ik ben precies niet weggeweest. Na een kwartier ben ik op de hoogte van de grootste nieuwtjes en plak ik weer op mijn kruk aan onze vaste tafel! Ik bots er ook op Kristien (die Vlaamse die voor Volens werkte en voor wie ik vorig jaar mei mee onderzoek deed), ze is voor lange tijd in Plett en ik zie meteen haar man, James en Naomi terug die op die 9 maanden enorm gegroeid is en als het mogelijk is, nog schattiger geworden is!

Op dinsdag spring ik binnen bij het kantoor van Liesje en zie ik meteen alle madammen terug, reuze gezellig! Bij de print shop geef ik een advertentie af voor mijn autootje en die beslissing doet me toch wel wat, met mijn sentra’ke heb ik zoveel avonturen beleefd… Nadien is het tijd voor een bezoek aan Plett Sec, mijn tweede school. Op de parking bots ik op een aantal van mijn leerlingen en het is echt geweldig om hun verbaasde gezichten te zien. Wat doet het telkens pijn om te moeten zeggen dat ik maar voor 2 weken terug ben. De teleurstelling in hun ogen weerspiegelt heel mooi mijn eigen verdriet, maar los daarvan is het heerlijk om naar hun verhalen te luisteren. Niki Manuel vind ik in het computerlokaal waar ik zelf zoveel uren doorbracht. We spreken meteen af om de volgende dag haar studieboeken in George te gaan halen, zodat we tijd hebben om heel de weg lang (1u15min) bij te kletsen. ‘s Avonds een heerlijk dinertje bij Nicky en Victor en ze verwennen me met struisvogel stoofvlees, super lekker! Ook Morgan is nu een grote meid geworden en ze geeft me een hele rondleiding in hun nieuwe huis, waar we zicht hebben op een vallei waar een hele kudde bonte bok woont.

Woensdagmorgen word ik uit mijn slaap gehaald door een bevende Nicky die net vernomen heeft dat haar broer (en dus ook de broer van Jarret) met het firmavliegtuig is neergestort net naast Robberg. Een grote zoekactie is aan de gang en zoals gevreesd vinden ze inderdaad een paar uur later de lichamen van een aantal van de 9 inzittenden. Een geluk bij een ongeluk is het lichaam van Simon een van de eerste dat kan worden geidentificeerd, waardoor de familie niet te lang in het ongewisse moet blijven. Het hele dorp in rep en roer en de NSRI gaat samen met de politie, brandweer en de nationale duikers aan het werk. De samenwerking is onvoorstelbaar! Om een heel droevig verhaal kort te maken: Simon is de papa van twee kindjes en is net verhuisd van Knysna naar Johannesburg. Alle andere inzittenden zijn ook erg jong en de toeloop van pers is ongelooflijk. Het nationale nieuws begint dagen aan een stuk met de laatste berichten over de crash. Vanop het viewpoint op Robberg gingen Nicky en ik kijken naar het navy ship dat voor de zoekactie komt helpen om de zeebodem te scannen naar de wrakstukken en de lichamen van de overledenen. Vermits de boten van de duikers net naast onze stamkroeg op het grote strand vertrekken, blijven we de hele week geconfronteerd met het binnenhalen van de gevonden materialen. Het verdriet van de hele familie is uiteraard onbeschrijflijk en het doet me heel wat om net mijn beste vrienden zo hartgebroken te zien. Ik ben zelf zelden sprakeloos (zoals jullie wel weten) maar in dit geval schieten woorden echt te kort. Vermits ik voelde dat Nicky heel blij was met mijn gezelschap gooide ik mijn reisplannen door elkaar om haar zoveel mogelijk bij te kunnen staan. De memorial service was op dinsdag en na een heel mooie dienst met prachtige hymnes en ontroerende teksten werden we uitgenodigd voor een drankje en een hapje bij de ouders van Simon, Jarret en Nicky. Het hele gebeuren doet me stilstaan bij de vergankelijkheid van het leven. Nog maar eens een bevestiging dat je dromen niet mag uitstellen, niet te veel energie mag verspillen aan het negatieve in het leven en zoveel mogelijk van het leven moet genieten. Meteen na de service belde ik mijn twee schatten van zussen, want als je 10000 km van je familie en vrienden verwijderd bent en geconfronteerd wordt met zo’n intens verdriet, doet een telefoontje wonderen!

Terug naar de zonnige zijde van deze vakantie: de uitstap met Niki naar George is fantastisch en ze heeft ook super nieuws. Ze komt in juli voor 2 weken naar Belgie met haar zoontjes van 8 en 11. Ik ben nu al plannen aan het maken om hen die twee weken te verwennen.

Ik ging uiteraard twee keer op bezoek in de Crags. De eerste keer reed Kristien mee, want onze mecanicien heeft daar zijn werkplaats en ze wilde zijn mening weten over mijn autootje voor ze definitief besliste van hem te kopen. Edwin is even enthousiast over mijn karretje als ik zelf en Kristien gaat dus ook akkoord met de verkoopprijs. In tranen reed ik door de township, want hier heb ik echt mijn hart aan Afrika verloren. Het weerzien met Benjamin was grandioos en Edna is al even geemotioneerd als ikzelf. Het was net speeltijd dus heel wat leerlingen en collega`s komen op me afgelopen. Ik had precies even vleugeltjes. Wat voelt het goed om hier weer te zijn!!! Ik kon meteen ook alle potloden uitdelen die mijn buurman had meegegeven. Later deze week had ik nog een “date“ met Benjamin in een heerlijk fris computerlokaal en zoals altijd is het een reuze babbel. Hij mist net als ik onze samenwerking. We waren dan ook een onafscheidelijk team! Wat jammer dat BIA zich niet boven hun eigen bekrompenheid heeft kunnen zetten en me niet liet terug komen… Hij heeft echt een aantal maanden met zijn handen in zijn haar gezeten en zou niet liever hebben dat ik Belgie voor Plett ruil. Ik aanhoor een optelsom van mooie complimenten en vermits ik nu in Belgie voor dezelfde job gekozen heb, ben ik hem onmetelijk dankbaar voor onze samenwerking. Hij heeft me zoveel geleerd! Gelukkig is het ook wel duidelijk dat hij mijn wantrouwen in BIA begrijpt en voor mij is dat een ongelooflijke geruststelling. Ik verbreek nooit beloftes en nu heb ik dat tegen mijn wil wel moeten doen en zijn vriendschap betekent heel wat voor me!

Het bezoek aan mijn mama’s in het winkeltje van Adje is super en ik kan hen heerlijk verwennen met zeepjes en potloodjes die mama me meegaf. Ik koos meteen ook een aantal leuke spulletjes en ook weer zo’n mooi boeket keramieke bloemen voor tante Lieve, zodat de plaatselijke economie weer wat gesteund wordt!

Vermits ik mijn Nissan enkel kan verkopen met een stempel van de autocontrole ben ik ook in Knysna naar de controle geweest en dat was uiteraard een super avontuur. Mijn autootje slaagde met vlag en wimpel en ik verwende mezelf met een lunch aan de Heads, het mooiste plekje in Knysna!

Ondertussen heeft mijn vakantie een mooi ritme: ‘s morgens een strandwandeling met Aletta, daarna naar het strand met Kristien en Naomi en elke avond zie ik ons ploegske in Flashback. Verweven met een jobke bij de Crags zou ik er voor altijd aan kunnen wennen!

Op woensdagmorgen begon ik aan een tripke: via George en Mosselbaai rijd ik naar de Karoo waar ik een bezoek breng aan Guy en Marleen (die super leuke Vlamingen/Zuid-Afrikanen die ik vorig jaar al een paar keer bezocht en ook deze zomer en met kerst terug zag). Ze verblijven momenteel bij vrienden die een lodge in de Karoo uitbaten. Na een prachtige rit over 70km onverharde weg met baboons, struisvogels, bokjes, prachtige landschappen… arriveerde ik bij de Rooiberg Lodge. Wat een mooi plekje, echt een paradijs! Na de drukte van Plett en het jammerlijk ongeval is dit echt wat ik nodig heb. Mijn boek, de stilte van de Karoo en de vriendschap van hen beide! Bovendien zijn Jean en Jolanda twee schatten die me meteen een heel welkom gevoel geven. Diegene onder jullie die een trip naar Zuid-Afrika plannen: dit moet je absoluut toevoegen aan je reis. Geweldig eten bij een rasechte Antwerpenaar!

Morgen rijd ik weer naar Plett waar ik nog een aantal leuke dingen gepland heb voor ik afscheid neem en weer richting Belgie vlieg. Thuis zal ik jullie nog verwennen met een aantal fantastische foto’s. Voor mij was het op heel veel vlakken een onvergetelijke vakantie. Het heeft me deugd gedaan van te voelen hoe dit echt voor altijd mijn tweede thuis zal zijn!

Heel veel groetjes en tot gauw. Ik zie jullie allemaal heel graag xxx