Namibië

Zoals beloofd een verslag van onze reis naar Namibië.  Vermits ik zelf geen dagboek bijhoud, maak ik er meteen voor mezelf een uitgebreid van.

We vertrokken op zondag na een drukke inpakdag en nog wat afrondend kantoorwerk. Lot, Wendy en ik wisselden voortdurend af zodat het rijden niet te vermoeiend was. We deden bijna 7000 km, maar ze waren het allemaal waard! Wat we zagen, was echt betoverend! De landschappen die we doorkruisten waren een voor een adembenemend! Praktisch gezien waren we voorzien op 3 platte banden, met een reservewiel en 2 spuitbussen die in geval van nood even de fit dichten tot aan het eerstvolgende benzinestation. Met een karrevracht aan goede raad waren we op alles voorzien. Een Namibisch simkaartje, een uitgebreide EHBO van Lot, geleend kampeergerief en voldoende cash geld (de Namibische dollar is gekoppeld aan de Zuid-Afrikaanse rand en beide worden door elkaar gebruikt) maakten van ons de drie Namibische musketiers.

Laat ik even starten met het reisschema en de kilometers die we gereden hebben:

dag 1 Plettenberg naar Upington: 949 km

dag 2 Upington naar Augrabies over en weer en dan naar Karasburg: 503 km

dag 3 Karasburg naar Luderitz: 544 km

dag 4 Luderitz naar Ghost town en Diaz Point: 50 km gravelbaan

dag 5 Luderitz naar Maltahöhe: 618 km

dag 6 Maltahöhe naar Sesriem: 168 km gravelbaan

dag 7 Sesriem naar Walvisbay: 315 km vreselijke gravelbaan

dag 8 Walvisbay naar Swakopmund over en weer: 70 km

dag 9 Walvisbay naar Windhoek: 395 km

dag 10 Windhoek naar Grünau: 656 km

dag 11 Grünau naar Noordoewer: 414 km

dag 12 Noordoewer naar Paternoster: 654 km

dag 13 Paternoster naar Plettenberg Bay: 644 km

Het was allemaal zo indrukwekkend dat ik bijna niet weet waar te beginnen (of te eindigen...) Laat ik het houden bij de hoogtepunten.

Augrabies was onze eerste culturele stop. Dit Zuid-Afrikaans nature reserve ligt vlak bij de Namibische grens en door het park loopt de meer dan 2000 km lange Oranjerivier. In het park vormen ze een gigantische waterval, die echt oorverdovend was. Net zoals ooit in Jordanië zag ik er een felblauwe salamander. Prachtig! Het was er super warm! De hitte steeg op van de grond.

Karasburg was een dorpje van 2 mensen en een paardekop. Onvoorstelbaar! We logeerden er in een backpackers van een superlieve oude man. Hij bleef de hele avond met tips en neergekribbelde telefoonnummers komen. Schattig! Hij was bovendien een echte kunstenaar met staal en hout. De decoratie was dan ook heel mooi.

In Luderitz vonden we een leuke backpackers met een toffe kroeg en lekker eten. Ik kocht er een telefoonkaart om het thuisfront even gerust te stellen. Altijd fijn om die even aan de lijn te hebben. We bezochten het 'waterfront' (dat is blijkbaar iets dat elke zichzelf respecterende stad moet hebben, maar hier was het echt niet zoveel bijzonder) en voor mij is het als 'kustbewoner' altijd een beetje thuiskomen als ik de oceaan zie. De volgende dag reden we naar een spookstad, die door de Duitse mijnwerkers verlaten werd en waar de huizen volledig zijn ingenomen door het zand. Nadien reden we door naar Diaz Point, inderdaad Bartolomeo Diaz is hier ooit gepasseerd, en daar waaiden we bijna in de ijskoude oceaan. Echt graaaaaf!

Op weg naar Maltahöhe zagen we de bekende wilde woestijnpaarden en een aantal springbokjes. Mooi! Schattiger dan de varaan die we de dag voordien de autostrade zagen oversteken... Bij aankomst werden we verwelkomd door een lieve oude dame die samen met haar zoon een backpackers uitbaatte. Ik at heerlijke kudu goulash, volgens haar niet zo erg, want de kudu had een heel 'happy life' gehad!

Het absolute hoogtepunt was voor daarna... de sossusvlei bij Sesriem was ongelooflijk mooi. We reden eerst een stuk zelf in de duinenvallei en stapten daarna over op een 4x4 shuttle naar het verste punt. Heel indrukwekkend als je volledig omgeven bent door duinen. We genoten van de zonsondergang op Dune 45 en Lot en Wendy genoten van een pintje bovenop de duin.

Na een nachtje in de tent reden we door naar Walvisbay en bijna de volledige rit ging over een super slecht gravelbaan. Elke schokje rammelde mijn nissanneke bijna uit elkaar... Gelukkig hadden we in WalvisBay op 10 minuten een bedje want Herman van het tourist office wist dat François nog wel vacancies had en Wayne kon Lot en Wendy de volgende morgen oppikken om te gaan sandboarden. Gezellig he, ons kent ons...

Terwijl Lot en Wendy de tijd van hun leven beleefden op de duinen, verkende ik Walvisbay, de zoutwinning en zag ik duizende flamingo's in de baai. Ik had zelfs heel veel geluk van ook een koppel pelikanen te kunnen fotograferen! En vermits ik op dit moment niet zie wat ik fotografeer is het onvoorstelbaar dat de foto gelukt is! We reden na de lunch naar Swakopmunt, de kuststad bij uitstek voor alle Namibiërs, maar dat viel echt wat tegen. Heel wat vergane glorie... 's Avonds genoten we met de locals van een optreden van een jazz cover groepje en dat was vaak lachen geblazen!

Op weg naar Windhoek reden we weer over de steenbokskeerkring en bij aankomst konden we genieten van een drankje bij het zwembad van de backpackers. Heerlijk!

In Grünau vonden we een plekje om te slapen op een uurtje rijden van de Fish river canyon. Ongelooflijk romantische plek! We sliepen op 4 kilometer van de baan echt in de middle of nowhere! De volgende morgen reden we naar de canyon waar we genoten van een adembenemend uitzicht! Als kers op de taart reden we naar AiAis waar we zwommen in het zwembad van de warmwaterbronnen, gelukkig een beetje gekoeld, want de bronnen waren op dat moment 65°.

Onze laatste Namibische nacht brachten we door op 1 km van de grens. Heel lekker eten, een zalige douche en nadien een zwoele nacht. We gaan deze temperaturen nog missen in Zuid-Afrika, waar ondertussen de herfst begonnen is.

Nadat we aan de grens onze peren moesten opeten of afgeven (blijkbaar zijn ze gigantisch bang voor het importeren van landbouwproducten...) reden we via een prachtige route door de wijstreek van Clanwilliam naar Paternoster, een gezellig stadje aan de westkust, op 200 km van Cape Town. We logeerden er in tenten op het strand, speelden djembé met op de achtergrond didgeridoo en genoten van een boerewors potjie, zeg maar een soort stoofvlees.

Vrijdag vertrokken we bij regen en reden we door de wijnstreek van Robertson weer naar Plettenberg. Het voelt echt als thuiskomen als ik hier de baai zie...

Ik zou zeggen, geniet van de foto's via de link naar picasa! Tot volgend verslag waarin ik jullie zal vertellen of ik al dan niet nog een jaartje terug kom naar Plett. Ik heb nog 4 dagen bedenktijd...