einde trimester

Daar ben ik weer met een berichtje uit Plettenberg Bay. Laat me jullie eens wat vertellen over het leven op school en op kantoor. Momenteel assisteren Wendy en ik de mentoren op Crags en dat betekent dat we met de BIA-kids hun goalsetting papieren helpen invullen. Ze moeten nadenken over 2 doelen die ze willen bereiken tegen december: een academisch en een persoonlijk. Geen makkelijke opdracht, maar wel heel fijn om eens individueel met de leerlingen te kunnen werken. Vermits ik al 7 maanden op de Crags rondloop zijn er heel wat leerlingen die me kennen en dat maakt het elke dag fijner.  Het jammerlijke is dat je door dat persoonlijker contact ook meer te weten komt over de omstandigheden waarin ze leven en dan breekt mijn hartje toch vaak hoor. Bovendien vervang ik vaak de secretaresse en dan komen heel wat leerlingen vragen stellen of kopietjes halen en ook dan heb je de kans om hen eens beter te bekijken. Wat dan opvalt, is de armoede in de gezinnen. Heel veel leerlingen hebben niet het geld om een uniform te kopen, komen op blote voeten naar school, hebben boekentassen die uit elkaar vallen, schrijven met enkel de vulling van een balpen, komen eten vragen of klagen dat ze honger hebben... Op Plett Sec heb ik ondertussen compagnie van Lot, zij assisteert Mrs Bouwers een heel gedreven Lifeskills teacher. Dus hebben we samen veel plezier en kunnen we ook onze frustraties ventileren! Afrika is Afrika en hoewel ik ondertussen gewend ben aan het ritme en de manier van werken, botst het soms toch nog eens met onze Westerse efficiëntie. Vermits ik hier vooral contact heb met de graad 12 zijn het andere gesprekjes en andere vragen die ze stellen. Bovendien deed ik in heel veel klassen een powerpoint presentatie over ons landje waardoor ik in de gangen ook als "Belgium" wordt aangesproken. Grappig hoor! Nu ja, Jørgi is echt wel moeilijk he, vandaar dat de meeste voor "Djogi" opteren. Het is elke dag echt leuker en leuker, de band met Niki, mijn collega is heel fijn en met Mister Louw maak ik naast heel hard werken ook veel plezier. Humor is hier echt wel een fantastisch wapen tegen de confrontatie met de armoede en het tekort aan budgetten voor vaak heel eenvoudige dingen.

Daarnaast hebben we deze week onze zwemcursus afgerond  met een Beach Day. Reuzeleuk, met 65 leerlingen naar Main Beach, daar kregen ze van de lifeguards uitleg over de oceaan en de gevaren van de stroming en daarna kregen we een rondleiding bij de NSRI, de oogjes van kinderen blonken nogal bij het bekijken van de reddingsboten, de quad, de uitrusting, het uniform, ... Het was en heel fijne dag en vooral omdat al die kinderen die zo bang in het water stapten bij de eerste les, nu om het eerst de lagune instormden! Weg alle angsten!

Ondertussen hielden we drie keer een ouderavond voor de BIA ouders. Ikzelf ging mee naar die van Wittedrif en die van de Crags. Jullie kunnen het jullie vast nog herinneren van mijn verslag eind vorig schooljaar: te laat gestart, zatte ouders, een gebedje om te starten... Bij de Crags kreeg ik zelfs applaus van de ouders, ik denk dat ze ondertussen weten dat hun school hier echt mijn tweede thuis is. Assanda, een van mijn leerlingen van Plett Sec, deed de vertalingen naar het Xhosa en de volgende dag kwam ze uiteraard een heel parléke doen. Echt schitterend!

Op kantoor ben ik bezig met de voorbereiding van de career guidance waar we na de paasvakantie mee starten. Alle leerlingen van graad 9 in Kranshoek en de Crags en onze kids in Plett Sec worden getest en geholpen met hun studiekeuze en dit keer mag ik het leiden. Spannend he!

Vorig weekend had ik nog eens bezoek van Marleen en Guy en dat was reuze gezellig! Ze leerden heel wat vrienden kennen en ik kreeg de kans om hen naar de mooiste plekjes van deze streek mee te nemen. Heerlijk!

We namen ook afscheid van Jozefien en Charlotte en verwelkomden Fien en Griet, twee nieuwe vrijwilligsters die bij familie in het dorp logeren en in Wittedrif het werk in de crêche verder zetten. We hadden een afscheidsbraai, de volgende dag een afscheidsfeestje, gingen nog eens gezellig met z'n vijven eten en op maandag namen we bij een glaasje champagne afscheid aan de intercape bus. We vergastten hen nog op een Zuid-Afrikaans kinderliedje 'Stapsoldaatje' en toen vertrokken ze richting Kaapstad... Gelukkig spraken we al af van in Gent eens samen de bloemekes te gaan buiten zetten!

Ik zal al een tipje van de sluier oplichten van mijn volgend verslagje: morgen vertrekken we voor een 12-daagse low budget trip naar Namibië! Joepie de poepie! Ik ben echt reuzeblij dat ik de kans heb van met twee super toffe madammen een stukje Afrika te veroveren. Lot en Wendy zijn minstens even enthousiast, mijn Nissanneke is klaar voor de trip, dus Namibië 'here we come'!