amai wat een tegenvaller

Vrijdag ging ik weer lesgeven en dat was echt een ongelooflijke koude douche.  Bij het begin van de les bleek dat Mister Louw een extra lesje had gegeven en daardoor viel mijn voorbereiding in het water. Toen ik “à l’improviste” verder ging, zei een leerling na veertig minuten dat ze in haar schrift had ontdekt dat ze de leerstof van de voorbije drie lessen eigenlijk in maart al hadden gehad... Onvoorstelbaar! Zelfs de directeur kent het leerplan niet of onthoudt niet wat hij al behandelde en bovendien hadden de andere leerlingen nog niets gemerkt. Kan je je voorstellen dat leerlingen tijdens het derde trimester totaal niet meer zouden weten wat er in het eerste behandeld is?! En dat zelfs de leerkracht zich dat niet meer herinnert?! Bovendien zijn ze het echt niet gewoon van tijdens economie echt hard te werken, dus eigenlijk stoor ik tijdens een lesuur dat ze het normaal gezien take-it-easy doen.  Op mijn dertien jaar lesgeven heb ik eigenlijk nog maar heel zelden zulk een tuchtprobleem gehad, waarbij een klas me volledig buiten droeg of me zover kreeg van in tranen uit te barsten, wel... deze vrijdag was het bijna zo ver... En dan nog was dit gevoel niet vergelijkbaar met welke situatie dan ook van thuis. Wat miste ik mijn super klasjes van de voorbije schooljaren! Samen een team vormen, afspraken maken, veel plezier maken en zelfs met de grootste “apen” een fijne band hebben. Wel skoebidoekes, als jullie dit meelezen, jullie waren allemaal super vorig jaar, al ons gegibber, het harde werken, jullie mooie werkjes, jullie gevoel voor humor, het samen zoeken naar oplossingen voor wat dan ook, onze fijne uitstappen, ... vrijdag wilde ik met de teletijdmachine van professor Barabas zo weer voor jullie klasjes staan! Beeld je de lessen in Nederland in, doe dat ongeveer tot de vijfde macht en je bent bijna aan wat ik vrijdag mocht ervaren!