2009 - 2010

In plaats van het jaar te beginnen met mijn goede voornemens blik ik even terug op de voorbije maanden en geef ik een antwoord op de vraag "Hoe is het eigenlijk met jou?".

Na twee fantastische maanden in juli en augustus, gevuld met super warme momenten met familie en vrienden voelde het afscheid zwaar. In het begin was het hier koud en ik kan je verzekeren dat dat met enkel glas absoluut niet gezellig is. Doordat het bovendien heel vochtig was, had ik heel veel last van mijn reuma. Om vijf uur was het al donker en bijgevolg op straat zonder auto niet meer veilig, dus koud en “opgesloten” in tegenstelling tot mijn vrije-vogel-leventje in de Nachtegaalstraat... Na drie weken zijn Lieve en ik hier op klaarlichte dag op een paadje naar het strand tegengehouden door twee bedelende kinderen die met 'iets' in hun broekzak dreigen, ... brrr, niet leuk, maar gelukkig is dat onveilige gevoel na een tijdje gebeterd.

Stilletjes aan werden de dagen langer, het werd snel lente en ik kocht mijn auto! Dus veel meer vrijheid! Het genieten van de natuur en het zicht op de baai was echt overweldigend. Toen ik voor de eerste keer walvissen zag, was ik er zeker van dat ik hier nog heel wat mooie dingen zou zien. En inderdaad, de reis naar de Transkei in september lieten een heel ander Zuid-Afrika zien, heel desolaat, warm, kilometers zonder tegenligger, ...

Ondertussen nam ik de tijd om te wennen aan de armoede waarmee ik elke dag geconfronteerd werd. Je kan je niet voorstellen in welke ellende de mensen in de township moeten overleven. Sommigen in kleine woningen, anderen in houten krotjes, vaak geen inkomen, velen werkloos gevlucht uit de Oost-Kaap, gemeenschappelijke en vuile toiletten, geen lopend water in huis... Op weg naar mijn school in Crags, op 25 km van Plettenberg, rijd ik doorheen de township, waar de leerlingen al van ver wuiven, waar evenveel straathonden als mensen wonen, waar de afval overal ligt, ... Ook de leerlingen zijn vaak zo arm! In uniform lijkt het alsof alles nog mee valt, maar je zou hun kleren moeten zien: uitgerafelde manchetten, versleten kraagjes, boekentassen waarvan de rits stuk is, kapotte sokken, gaten ter hoogte van de ellebogen, gerepareerde broeken, vaak op blote voeten of met versleten schoenen... Regelmatig moest ik van mijn hart echt een steen maken.

En toch leer je vrolijk te blijven. Er wordt veel gelachen, ze zingen graag, zeggen enthousiast goeiedag, komen je hand vasthouden op de speelplaats, komen voelen aan het haar op mijn armen, voelen aan het haar op mijn hoofd, ... Na de after-school-activiteit rijden er altijd een paar met de auto mee naar het einde van de township en de trots op hun gezicht kan je vergelijken met de paus of de Queen mum!

Door de volkstelling in de crags en het opvolgen van een aantal leerlingen kwam ik meer te weten over de thuissituaties, mensen lief, wat een ellende... werkloosheid, alcoholisme, incest, misbruik, verkrachtingen, ... hoe ze het volhouden!? Het maakt het niet makkelijk, maar het is wel heel fijn van een glimlach te toveren bij een kind dat in die ellende probeert op te groeien. Soms lijken de situaties zo uitzichtloos dat ik niet meer goed weet wat ik hier eigenlijk doe, maar dan maakt zo’n glimlach me dat meteen weer duidelijk!

Daarnaast moest ik ook heel hard wennen aan een aantal zaken op school. De kloof tussen mijn efficiëntie/organisatietalent/gedrevenheid en de organisatie van de crags is diep, heel diep! De houding 'het zijn maar township-kinderen hé' deed me veel verdriet. Als leerkrachten en directie op die manier over leerlingen denken, dan bots je op een enorme muur. Leerlingen settelen zich in de passiviteit, waardoor ik heel vaak twijfelde aan het hele opzet van mijn vrijwilligerswerk. Mijn geduld werd heel zwaar op de proef gesteld! Gelukkig ontmoette ik ook heel gedreven collega's (waarvan er zelfs eentje uit de township zelf komt en helemaal 'opklom'), mocht ik de after-school doen met heel enthousiaste leerlingen en organiseerden we met BIA heel leuke activeiten.

Wat het verblijf hier de eerste twee maanden ook moeilijk maakte, was het samenleven in het huis. Ik had heel erg uitgekeken naar het samen eten, samen plezier maken (jullie weten dat ik echt geen alleen-eter ben hé), maar bij aankomst voelde ik met mijn veel te lange voelsprieten onderhuidse spanningen. Die zijn na een tijdje gebeterd, maar bij aankomst van nieuwe vrijwilligers weer sterk gestegen. Het trio waarmee het zo goed klikte, vertrok al na een maand en dat was voor mij een zware dobber... Op het moment dat bewoners van de daken riepen dat iedereen spreekwoordelijk water bij de wijn moet doen, maar zelf vrolijk ne goeie bordeaux bleven drinken, heb ik het opgegeven en ben een paar weken bij vrienden ingetrokken. Dat was een goede beslissing, een hele verademing! Zij zijn ook met een heel andere vorm van vrijwilligerswerk bezig en dat maakte het heel boeiend. (Je kent mij he, altijd een paar verschillende projectjes in mijn koppeke.)

De contrasten tussen arm en rijk, tussen blank en gekleurd, tussen Afrikaans sprekend en Engels sprekend, maakt van Zuid-Afrika een regenboognatie, maar ook een land waar je als "naïeve" Europeaan (die hier niet als toerist maar als local door het leven wil gaan), even tijd nodig hebt om te wennen.

De reis met mama en papa kwam op een perfect moment en was heerlijk. Het was fijn hen terug te zien en bovendien kon ik hen een fantastisch mooi land tonen. Elke dag vielen we van de ene verrassing in de andere. Mooie landschappen, overweldigende bergen en bergpassen, geweldige vergezichten, nu ja, je zal de verslagen al wel gelezen of gehoord hebben zeker. Zowel de Kaap, als de Garden Route en de Karoo waren super! Nu ja, 2000 foto’s wil wat zeggen hé!

Het was ook heel fijn om hen mijn school en dorp te tonen, dat vond ik toen ik in Zweden studeerde ook heel leuk. Bovendien kreeg ik de tijd om in alle rust de indrukken een plaatske te geven.

Na die drie weken reizen, was het echt leuk om weer aan de slag te gaan in de Crags. De leerlingen waren heel enthousiast en Mister Louw was blij dat zijn “seckie” terug was. “Have no fear, Jørgi is near!” is zijn spreuk. Ik was nog net op tijd om de eindexamens mee te verbeteren en nadien kreeg ik het computerprogramma onder de knie om alle gegevens van de leerlingen aan te passen voor het nieuwe schooljaar. Tegen 11 januari moet ik dat verder afwerken zodat ze met kant-en-klare klaslijsten aan de slag kunnen. Volgend schooljaar (vanaf 11 januari) blijf ik 1 dag per week zijn assistente en daarnaast ga ik twee dagen per week in Plett secondary Engels geven als assistente van Nickie Manuels, een heel gedreven leerkracht van net geen 40. Het is een school waar alle leerlingen van heinde en verre het vierde, vijfde en zesde middelbaar komen volgen. Benieuwd wat dat zal geven!

Op dit moment hebben we 4 weken vakantie (normaal zijn dat er 6, maar omdat het schooljaar halfweg moet zijn wanneer de world cup begint op 11 juni, is heel de schooljaarkalender aangepast) waarvan er 3 voorbij zijn. Ik woon al drie weken terug in mijn eigen kamertje en vermits Plett echt de place to be is in de zomer, heb ik hier genoten van de vakantie.  Zwemmen, lezen, surfen, wandelen langs het strand, genieten van braais (barbecues), ... Gewoon heerlijk!

Ik vond het op voorhand heel gek van met Kerst niet thuis te zijn, maar dat is achteraf heel goed meegevallen! Ik verraste de familie en een aantal vrienden met een telefoontje en het was echt leuk om alle stemmetjes nog eens te horen. Alle nieuwjaarswensen via blog, facebook, kaartjes, smsjes, deden heel veel deugd! Ondertussen vierden we hier ook oud op nieuw bij 30 graden met fondue bij Liesje en Jarrod en een fles champagne bij het vuurwerk op het strand. Een heerlijke ervaring! Op 1 januari zaten we op het strand en speelden de dolfijnen tussen de zwemmers. Wat een mooi begin van het jaar hé!

Last minute besliste ik gisteren van bij Belgische vrienden in Durbanville (dicht bij Kaapstad) en misschien ook Melkbosstrand) op bezoek te gaan. Dus staat mijn valiesje klaar, nu nog de auto controleren en dan rijd ik morgen via route 62 naar Cape Town.

Raar maar waar, mijn periode in Zuid-Afrika is bijna halfweg... Onvoorstelbaar hé! Op 3 juni vlieg ik weer naar België en op dit moment voelt dat heel raar. Nu ja, ik geniet hier met volle teugen van het avontuur, ik ben benieuwd naar de volgende vrijwilligers, naar het werk in Plett Sec en naar de andere projecten die we met BIA organiseren. Bij Bruce en Rob staat er ook nog vanalles op het programma, dus me vervelen doe ik hier absoluut niet (dat zou maar gek zijn ook). Jullie flitsen regelmatig door mijn hoofd, dus zal ik deze zomer met een hele bergketen verhalen van terrasje naar terrasje fladderen!

Ik wens jullie een fantastisch 2010 en stuur jullie uit Plettenberg Bay voor elke dag de kracht van de oceaan, de openheid van een kind, de warmte van de zon, het verrassende van dolfijnen, het overweldigende van een walvis, de geur van kleurrijke bloemen, het afwisselende van dit land!

Goede moed bij het hervatten van werk en school!

Veel groetjes

Jørgi